Aldís Hafsteinsdóttir

Ætli árið 1987 hljóti ekki að toppa allt þegar kemur að fattleysi mínu og minnar fjölskyldu þann 1. apríl.
Þá bjuggum við Lárus á Dunhaganum í Reykjavík. Vöknuðum í blíðskaparveðri einn góðan vordag og hlustuðum á fréttirnar. Þar var fjallað í löngu máli um að hvalavaða hefði synt á land á Seltjarnarnesi. Þetta fannst okkur mjög merkilegt og ákváðum að missa nú ekki af þessum fágæta viðburði. Laufey Sif var klædd í snarhasti og skutlað í aftursætið á rauða tveggja dyra BMW´num sem við vorum svo lánsöm að eiga í þá daga. Keyrðum síðan hringinn á Seltjarnarnesi og ég hef ekki tölu á því hversu oft ég stökk út til að skima eftir hvalavöðunni. En hún hafði greinilega synt til hafs aftur því við fundum hana hvergi. En úr því að við vorum nú búin að hita bílinn svona vel og á annað borð komin á rúntinn þá var ákveðið að bruna sem leið lá suður með sjó og heimsækja vinafólk okkar í Sandgerði. En það færðist yfir okkur óhugguleg tilfinning á leiðinni þegar við uppgötvuðum að hvarvetna var flaggað í hálfa stöng. Hver ætli hafi dáið? Það hlaut að vera einhver þjóðþekktur og mikilsmetinn einstaklingur? Forsetinn eða kannski biskupinn ? Við ræddum þetta fram og til baka en komumst ekki að neinni niðurstöðu. Því var það óðamála par sem datt inn um dyrnar í Sandgerði. Tilkynnandi hástöfum að bévítans hvalavaðan hefði synt í burtu áður en við náðum að sjá hana og spyrjandi ítrekað um það hver væri eiginlega dáinn ! ! ! !
Gestgjafarnir eru sennilega enn að hlægja, þar sem þessi dagur var 1. apríl sem þetta árið bar uppá föstudaginn langa ....